Door Mr Suhendra Leon

Wij, advocaten, zijn partijdig. Ons werk is om de belangen van onze cliënten te behartigen. In een echtscheiding en conflicten over kinderen zijn er meestal twee advocaten. Een advocaat die de belangen van de moeder behartigt en een advocaat die de belangen van de vader behartigt.

 

Ik ben ervan overtuigd dat de meeste ouders hun best proberen te doen voor hun kinderen. Maar vooral in emotionele momenten zoals een echtscheiding kunnen de belangen van de kinderen in het geding komen. Mijn taak als advocaat is om mijn cliënt, de ouder, aan te horen en te adviseren wat de mogelijkheden zijn binnen de door de wet gestelde kaders. Natuurlijk is het uitgangspunt bij het advies dat een minnelijke oplossing de voorkeur heeft, maar dat lukt niet altijd.

 

Net zoals mijn cliënt zich tot mij wendt voor advies wendt de wederpartij, de andere ouder, zich ook voor advies tot zijn of haar advocaat. Soms heb je dus twee ouders, beiden van oordeel dat zij het beste voor de kinderen voor ogen hebben, met standpunten die hemelsbreed van elkaar verschillen ten aanzien van wat in het belang is van de kinderen. Tijdens een procedure verzoekt de rechter in dit soort gevallen aan de Voogdijraad om een rapport op te stellen met een aanbeveling. Mijn ervaring is dat de advocaat van de ouder voor wie het rapport in diens nadeel “lijkt” te zijn, met allerlei argumenten gaat schieten op dit rapport.

 

De wet biedt echter ook andere mogelijkheden om de belangen van de kinderen te behartigen, die minder voor de hand liggen. Artikel 1:250 van het Burgerlijk Wetboek geeft de rechter, indien hij dat in belang van de minderjarige acht, de bevoegdheid om in aangelegenheden waarbij verzorging en opvoeding, dan wel vermogen van de minderjarige in strijd zijn met de belangen van de met gezag belaste ouders of een van hen, dan wel van een voogd, een bijzondere curator te benoemen op verzoek van een belanghebbende of ambtshalve om de minderjarige terzake, zowel in als buiten rechte, te vertegenwoordigen. Voorts kan de rechter ingevolge artikel 1:377g van het Burgerlijk Wetboek indien hem blijkt dat een minderjarige van twaalf jaar en daarop prijs stelt, ambtshalve een beslissing nemen ten aanzien van kwesties die betrekking hebben op omgang. Bij jongere kinderen kan dit ook indien ze in staat zijn tot redelijke waardering van hun belangen.

 

Zoals in bovengenoemde artikelen aangegeven kan een rechter ambtshalve, dus zelf, beslissen om een bijzondere curator aan te stellen of een andere regeling te treffen, ten aanzien van de omgang te indien dit hem noodzakelijk blijkt. Een belanghebbende, veelal een persoon die een nauwe persoonlijke betrekking heeft met het kind, kan ook verzoeken om een bijzondere curator te benoemen.

 

Wat niet algemeen bekend is, is dat een kind op eigen initiatief een brief aan het gerecht kan schrijven waarin het kind zijn wensen kenbaar maakt en dat het gerecht dit schrijven in behandeling dient te nemen. Ik denk niet dat er kinderen zijn die dit artikel lezen, maar voor het geval dat: Nee, je kan de rechter niet verzoeken om mama of papa te veroordelen om jou meer zakgeld te geven of langer met de Nintendo te laten spelen.

 

Wat een kind wel kan doen is op eigen initiatief schriftelijk contact opnemen met de rechter. Volgens de literatuur kan dit ook telefonisch, en aangeven wat zijn wensen zijn wat betreft omgang, maar ook wat betreft andere zwaarwegende aangelegenheden betreffende zijn verzorging, opvoeding en zijn vermogen. In sommige gevallen kan de rechter het dan nodig achten om een bijzondere curator te benoemen.

 

Dus ouders wees gewaarschuwd, luister goed naar de wensen van uw kinderen want het zou best weleens kunnen dat zij beslissen om het heft in eigen handen te nemen.