door Gerrit J. Scheper

publiceerd op 25 november 2014 in het Antilliaans Dagblad

 

Bij het lezen van het artikel in de krant dat oudoom een strafoplegging heeft gekregen van 2 jaar wegens meerdere malen verkrachting en bedreiging van een minderjarige van 12-13 jaar, dient dit als onnavolgbaar te worden aangemerkt voor een advocaat met enig besef van normen en waarden.

 

Ik vraag mij in alle bescheidenheid af, vanwaar deze rechter afkomstig is.

Het is schandalig dat het Openbaar Ministerie 6 jaar eist en de rechter volgens het krantenartikel slechts 2 jaar oplegt, op grond van onder andere de overwegingen dat de man op leeftijd is, nooit eerder voor dergelijke vergrijpen is veroordeeld en bovenal dat zulke misdrijven geen geaccepteerde delicten zijn in de gevangenis. Ongelooflijk dat een rechter rekening gaat houden met dat zulke delicten niet geaccepteerd zijn in de gevangenis. Als advocaat is het onbegrijpelijk dat een rechter buiten de wet om rekening gaat houden met hetgeen in de gevangenis al dan niet geaccepteerd is. Daarbij volledig maar dan ook volledig voorbijgaand aan de levenslange littekens die bij het minderjarige kind zijn aangebracht. Als advocaat heb ik geen goed woord over voor deze rechter en diens strafmaat en helemaal niet voor de verdedigende advocate die tezamen menen dat dit minderjarige kind bewust seksactiviteiten opzocht bij haar oudoom. Kennen deze rechter en advocate soms niet het Verdrag inzake de Rechten van het Kind? Daarenboven is in onze lokale wetgeving uitdrukkelijk opgenomen dat misbruik van een minderjarige onder zestien jaar strafbaar is gesteld. Ongeacht de omstandigheden en de feitelijkheden, is een persoon die seksueel misbruik maakt van een minderjarig kind strafbaar. Niet zomaar strafbaar, maar verdient voor wat betreft strafrechtelijke vergelding een dergelijke persoon de maximale strafmaat. Temeer daar zulke ingrijpende delicten steeds vaker voorkomen binnen onze samenleving en het kind voor het leven blijvend getekend zal zijn. Ik zeg tegen deze rechter en tevens de verdedigende advocate: Foei! Schandalig dat nog rechtvaardiging wordt gezocht voor deze uitermate kwetsbare delicten. Voorts vraag ik mij hardop af, wat deze rechter en verdedigende advocate zouden oordelen, wanneer het hun bloedeigen minderjarige kinderen zouden betreffen, die niet alleen 12-13 jaar zouden zijn maar tevens meerdere malen waren bedreigd en meerdere malen waren verkracht. Ik ben ervan overtuigd dat de betreffende rechter en advocate een geheel ander oordeel waren toegedaan als hun eigen kinderen zulke verstrekkende vergrijpen hadden moeten ondergaan. Hadden zij alsdan ook gepleit en overwogen voor deze onbegrijpelijke verzachtende omstandigheden en de daarop volgende strafmaat? Ik durf zulks ten zeerste te betwijfelen. Zouden zij dan ook van oordeel zijn geweest dat de ernst van de dwang in de beleving van hun kind niet opwoog tegen het zogenaamde voordeel van alle ‘cadeautjes’ die hun kind bleef ontvangen? Ik zou zelfs willen stellen of dat deze betreffende rechter en advocate bij het ontvangen van ‘cadeautjes’, meervoudige persoonlijke verkrachtingen als fijn zouden hebben ervaren. Indien dat het geval mocht zijn, verzoek ik de rechter en de advocate om voortaan de plaats van deze zwaar beschadigde kinderen te willen innemen en zonder enig beklaag te genieten van hun verkregen ‘cadeautjes’. Wellicht dat bij meerdere malen verkrachting van de desbetreffende rechter en advocate, zij misschien beter zullen gaan begrijpen hetgeen het Kinderverdrag onder de daarin opgenomen normen en waarden verstaat en de ingrijpende gevolgen van de meervoudige daad. Nu ik toch eenmaal bezig ben, lijkt het mij alsmede op zijn plaats als de bewuste rechter en advocate onder het mom van kinderverkrachters een redelijke tijd (ongeveer 2 jaar) doorbrengen in de gevangenis, ten einde te ervaren hetgeen dit kind voor haar leven zal dienen mee te dragen. Als door de samenleving als zogenaamde intellectuelen beschouwd, veronderstel ik dat de rechter en de advocate alsdan sneller dan 2 jaar een beter inzicht zullen verkrijgen omtrent hun beeldvorming ter zake de alomvattende en beschermende rechten van het kind. Om hen toch alvast een handgreep mee te geven, herinner ik deze twee zogenaamde intellectuele personen dat de kinderrechten geschreven zijn, omdat kinderen nog niet goed in staat worden geacht om hun eigen wil te bepalen en sneller beïnvloedbaar zijn door de macht en listige vergrijpen door volwassenen jegens hen gepleegd. Het zou zowel vooral de rechter alsmede in mindere mate de advocate meer hebben gesierd, indien zij meer acht hadden weten op te brengen op de op zeer ernstige wijze beschadigde belangen van het slachtoffer in dezen. Het slachtoffer wordt wederom bedolven onder de rechten van de dader. Het is thans de hoogste tijd om ook in onze samenleving veel meer aandacht aan het slachtoffer te geven, dan aan de dader.

 

Ten slotte rest mij vooralsnog om te blijven vertrouwen dat de door de bewuste rechter getoonde beperkte intelligentie niet een feitelijke weerspiegeling is van de huidige rechterlijke macht. Tot mijn grote spijt kan ik de advocate niet voldoende verwijten, aangezien het haar taak is om de verdachte naar beste kunnen te verdedigen. Schamen doe ik mij wel voor het betreffende vonnis dat overwegingen weergeeft die geenszins op de relevante wettelijke bepalingen zijn gegrond. Jammer genoeg is wederom een kind het kind van de rekening geworden.

 

Meneer de rechter u had beter moeten weten en de maximum strafmaat, zoals gevorderd door het Openbaar Ministerie en in de wet en verdragen is verankerd dienen op te leggen. Wellicht dat het niet de gedetineerden maar toch uw professionele collega’s de strafmaat zullen bepalen, wanneer uw eigen kind eens de slachtoffer zal zijn. Hoop evenwel van harte dat het niet zover hoeft te komen, voordat wij allen eindelijk eens echt wakker worden.

 

G.J. Scheper (advocaat)

Curaçao