Sinds een tijdje ben ik de fase beland waarin steeds meer Nederlandse vrienden gaan trouwen, zodat ik ook dit jaar een deel van mijn vakantiedagen niet op het Zuid-Amerikaanse vasteland, maar in Nederland zal spenderen. Ik beschouw het maar als een luxeprobleem.

 

Bij het verstrijken van zo’n avond gaat het gesprek op een gegeven onvermijdelijk ook over werk. Men is benieuwd wat ik allemaal doe en meemaak op Curaçao.

 

Als ik begin te vertellen over mijn werkgerelateerde belevenissen van de laatste tijd, fronst men regelmatig de wenkbrauwen. Ik ben daar inmiddels aan gewend geraakt. Vooral onder hen die als advocaat in Nederland werkzaam zijn, heerst de nodige scepsis over de beoefening van hetzelfde beroep ruim 8000 kilometer verderop. Het komt denk ik omdat ik de enige in het café ben die er gezond uitziet in het hartje van de Nederlandse winter. De barman vraagt of ik net terug ben van de wintersport.

 

Vaak duurt het even om die scepsis weg te nemen. Aan wie ik ook vertel wat mij vijf lange werkdagen per week zoal bezighoudt: mijn toehoorders laten zich nooit makkelijk overtuigen dat een advocaat op Curaçao hard werkt en dat de zaken die spelen bovendien vaak zeer in het oog springen. Regelmatig wordt in de krant bericht over zaken waaraan mijn kantoorgenoten en ikzelf werken; het is niet ongebruikelijk dat daarbij de foto van de behandelend advocaat wordt geplaatst, zodat je op straat hierover wordt aangesproken.

 

Ik durf gerust te zeggen dat de uitoefening van het vak van advocaat op Curaçao, ook voor de echte liefhebber, veel interessanter is dan men geneigd is te denken. En gek genoeg komt dat vaak juist door de kleinschaligheid van een eiland als Curaçao. Procedures, niet alleen de grote, krijgen in de media veel aandacht. De pers schroomt niet om regelmatig aan te dringen op het verstrekken van informatie. Dat vraagt om de nodige voorzichtigheid. Je bent er bovendien van verzekerd, dat mocht je in een zaak een fout begaan, dit meteen op straat zal komen te liggen. Het is daarom meer dan eens zaak om dit te voorkomen.

 

Ook in de onderlinge contacten tussen advocaten en tussen advocaten en rechters, merk je dat de lijntjes kort zijn. Een ieder die twee of meer jaar in de Curaçaose advocatuur werkzaam is, kan beamen dat bijna iedereen uit “het wereldje” elkaar in meer of mindere mate kent. Een en ander betekent dat het geraden is om je in een procedure, maar ook daarbuiten, coöperatief en betamelijk op te stellen tegenover je confrères en collega’s. De kans dat je elkaar in een (andere) procedure nog eens tegen komt, is niet te onderschatten.

 

Hetzelfde geldt voor het contact tussen advocaten en de rechters. Die zullen het niet snel vergeten als een advocaat zijn zaken niet op orde heeft. Rechters zijn op Curaçao zeer benaderbaar en pragmatisch ingesteld. E-mailen met rechters is heel gewoon. Ook staan rechters er bijvoorbeeld voor open, om in geval van een (voor zover mogelijk) georkestreerde veiling van een zeeschip, de advocaat eerst te ontvangen om op voorhand afspraken te maken over de timing van de verschillende stappen in zo’n procedure, zodat het veilingtraject van te voren is besproken en daardoor soepel zal verlopen.

 

In een faillissementsprocedure heb ik meegemaakt dat een rechter op dezelfde dag als waarop hij het faillissement in afwezigheid van de gerekwestreerde uitsprak, op verzoek van de advocaat van de failliet, het verzet daartegen wilde behandelen. De failliet kon zodoende in de tussenliggende uren, alle in het faillissementsrekest genoemde schuldeisers snel door derden – zelf was zij immers beschikkingsonbevoegd geworden – laten betalen. De faillissementsvonnis werd zeven uur na de uitspraak alweer vernietigd. De curator rekende zelfs geen voorrijkosten voor de verzetzitting.

 

Het is een kleine greep uit de vele omstandigheden die werken op Curaçao leuk maken. Daar hoeft de zon niet eens voor te schijnen, maar in het weekend liever wel.