Het radio-interview bleek 18 maanden na dato niet voor het onderzoek beschikbaar of anderszins opvraagbaar. Het kranteninterview bleek nog wel beschikbaar, maar de exacte uitlatingen van Koeiman daarin zijn niet komen vast te staan. Bovendien is uit het onderzoek niet gebleken dat dhr. Koeiman wist of redelijkerwijs moest vermoeden dat hetgeen hij vermoedelijk zou hebben gezegd een ambtsgeheim betrof en dat zijn opzet daarop was gericht. Het onderzoek heeft derhalve onvoldoende wettig en overtuigend bewijs opgeleverd voor een strafrechtelijke vervolging en de zaak is daarom geseponeerd.

 

Door de aangever is in zijn aangiftes nog een beroep gedaan op het gelijkheidsbeginsel. Het Openbaar Ministerie heeft in de beoordeling echter geconstateerd dat er in beide zaken weliswaar een aantal overeenkomsten zijn, maar dat er vooral grote verschillen bestaan. Bij dhr. Koeiman zijn er bijvoorbeeld geen aanwijzingen dat hij bij het opnemen van de vergadering betrokken is, betreft het één kranteninterview, stelt hij gemotiveerd dat hij niet wist dat hij wellicht geheime informatie prijsgaf en vindt hij dat geheime informatie niet openbaar gemaakt mag worden. Bij de zaak dhr. Thodé daarentegen was er geen twijfel over de bewijsbaarheid van het strafbare feit; het was een geheim, dat wist hij ook en de schending was opzettelijk een meermalen gepleegd. Tenslotte heeft dhr. Koeiman in tegenstelling tot dhr. Thodé volledig meegewerkt aan het onderzoek.

 

Het Openbaar Ministerie heeft de rechtstreeks betrokkenen in kennis gesteld van haar beslissing om de zaak te seponeren op grond van onvoldoende wettig en overtuigend bewijs.