WILLEMSTAD — Het Gemeenschappelijk Hof van Justitie streeft niet een volledige Caribisering na van het instituut. Wel wordt ingezet op meer lokale rechters.

 

De vraag of de geplande vergroting van het aantal lokaal aangestelde rechters haalbaar is, is mede afhankelijk van de beschikbare financiering en opleidingscapaciteit.

 

Dat meldden respondenten in het verslag van de Evaluatiecommissie Rijkswetten tegenover medewerkers van de University of Curaçao. De UoC was samen met de Universiteit van Utrecht betrokken bij het opstellen van de evaluatie.

 

Ten aanzien van de voorgenomen Caribisering in het personeelsbestand van het hof moet een onderscheid worden gemaakt tussen de rechters en de niet-rechterlijke hofmedewerkers. Onder de niet-rechterlijke hofmedewerkers is de overgrote meerderheid van Caribische herkomst. Van de rechters blijkt ongeveer 25 procent lokaal aangesteld te zijn. Gelet op het streven om het hof als onderdeel van de samenleving herkenbaar te laten zijn, geeft het hofbestuur aan ook de komende jaren in te zetten op aanzienlijke verhoging van dat percentage.

 

 

Onduidelijk

 

Vanuit het hofpersoneel wordt aangegeven dat onduidelijk is wat precies onder Caribisering moet worden verstaan, hetgeen onder meer inhoudt dat discussie mogelijk blijft over de vraag of verhoging van het aantal lokaal aangestelde rechters per definitie leidt tot Caribisering. Volledige Caribisering wordt overigens niet nagestreefd. De algemene gedachte is dat bijstand van uitgezonden rechters in de toekomst nodig en nuttig zal blijven en dat dit verstarring zal tegengaan en specialistische kennis beschikbaar maakt. Ook wordt door verschillende betrokkenen gewezen op de risico’s die volledige Caribisering met zich zou brengen in kleinschalige insulaire samenlevingen, waarin het risico op (schijn van) partijdigheid zich eerder kan manifesteren dan in grootschaliger samenlevingen. Deze angst wordt overigens niet door alle betrokkenen gedeeld. Wat betreft de verhouding tussen rechterlijke en niet-rechterlijke hofmedewerkers wordt opgemerkt dat het hof iets heeft van een omgekeerde piramide, met relatief veel rechters, 45 althans naar Nederlandse begrippen. Dit houdt verband met de verminderde mate waarin niet-rechterlijke hofmedewerkers kunnen worden ingeschakeld in een efficiënte afhandeling van ‘eenvoudige zaken’ en de ondersteuning die zij overigens kunnen bieden bij het vervaardigen van conceptvonnissen. Hieraan blijken verschillende oorzaken ten grondslag te liggen.

 

 

Nederlands

 

De belangrijkste zit in de beheersing van de Nederlandse taal in geschrift en de gebrekkige financiële middelen om hiervoor op structurele basis bijscholing te organiseren. Vanuit het hofpersoneel wordt aangegeven dat hieraan wel behoefte bestaat. Door verschillende rechters wordt echter eveneens opgemerkt dat het hof kampt met een ‘erfenis’ van een aantal ongemotiveerde en/of niet (meer) op de huidige praktijk van de rechtspraak toegeruste personeelsleden. Dit laatste zou in beginsel een probleem van tijdelijke aard moeten zijn, zij het dat de aanwas en ‘in-house’ opleiding van nieuw personeel wordt bemoeilijkt door vacaturestops die het gevolg zijn van de noodzaak tot bezuiniging en de lage arbeidsmobiliteit van reeds lang zittend personeel. Hoofdzakelijk vanuit het niet-rechterlijke hofpersoneel wordt aangegeven dat deze negatieve erfenis langzaam maar zeker verdampt. Zij onderkennen dat dit probleem heeft bestaan, maar geven tegelijkertijd aan dat dit probleem thans hoofdzakelijk tot het verleden behoort.