ORANJESTAD — Het ontbreekt Aruba aan wetgeving om prostitutie te reguleren. Bovendien is de bestaande wetgeving veelal verouderd. Zo wordt in de betreffende wetten specifiek melding gemaakt van vrouwen, waardoor het onduidelijk is of mannelijke sekswerkers aan dezelfde regels gebonden zijn. Op de escort is helemaal geen zicht en regels.

 

Dat zijn enkele conclusies uit het maandag gepresenteerde onderzoeksrapport ‘A Situational Analysis of Aruba’s Response to Human Trafficking’. Criminoloog Letizia Maduro deed in opdracht van de International Organization for Migration (IOM) en de Arubaanse taskforce mensenhandel/-smokkel onderzoek naar deze praktijken op Aruba.

 

De enige wet waarin bepaalde aspecten van prostitutie worden gereguleerd, is de Landverordening Besmettelijke Ziekten. Deze wet dateert uit 1921 en werd enkele keren vernieuwd, voor het laatst in 1997. In artikel 34 staat dat ‘personen van het vrouwelijk geslacht, die van het plegen van ontucht met personen van het andere geslacht een beroep of gewoonte maken’ zich bij de minister van Justitie moeten registreren. In dit register komt hun naam, leeftijd, woonadres en ‘hetgeen verder nodig wordt geacht’. De registratie wordt vervolgens naar een arts van Volksgezondheid gestuurd, die de vrouwen aan een medisch onderzoek moet onderwerpen.

 

Gemiste kans

 

Wat volgens Maduro mist, is de noodzaak voor een woon-/werkvergunning en het feit dat wetgeving mannelijke sekswerkers en seksuele diensten voor hetzelfde geslacht volkomen uitsluit. Deze uitsluiting wordt in het rapport als ‘een gemiste kans’ gezien. Want doordat bepaalde sekswerkers niet gereguleerd worden, heeft de overheid geen zicht op eventuele slachtoffers van mensenhandel/-smokkel. Hetzelfde probleem doet zich voor in de escortbusiness. Zorgelijk, zo omschrijft het rapport het gebrek aan regulering van escorts. “Het gebrek aan wetgeving geeft de overheid weinig tot geen mogelijkheden om te reguleren of actie te ondernemen.”

 

Gereguleerde prostitutie

 

Voor haar onderzoek sprak de criminoloog ook met eigenaren van bars in San Nicolas, waar prostituees in dienst zijn. Zij maken deel uit van Sanibars, een comité van bareigenaren. Bijna alle bars in San Nicolas waar prostitutie voorkomt, zijn vertegenwoordigd in deze vereniging die fungeert als aanspreekpunt en woordvoerder. Zij hebben onder meer een advocaat in dienst die hen vertegenwoordigt en bij juridische kwesties helpt.

 

In het rapport worden drie vormen van prostitutie op Aruba onder de loep genomen. Ten eerste de gereguleerde prostitutie in de speciaal hiervoor bestemde zone in San Nicolas. Prostituees die in deze zone in bars werken, hebben een specifieke woon-/werkvergunning nodig. Formeel zijn ze ‘adult entertainer’ of ‘animeermeisjes’, maar in feit zijn het prostituees. De meeste werknemers in deze sector komen volgens het rapport uit Colombia en werken maximaal drie maanden in een bar. Langer duurt hun vergunning niet en verlenging is niet mogelijk. Bij aankomst op het eiland moeten ze een medische test ondergaan op besmettelijke ziekten en vervolgens zijn ze verplicht om elke week een doktersbezoek af te leggen.

 

Straatprostitutie

 

De tweede vorm is ongereguleerde prostitutie. Dat zijn personen die niet in het bezit zijn van een vergunning als adult entertainer. Deze sekswerkers zijn uiteraard niet gebonden aan een wekelijks doktersbezoek. Ongereguleerde prostitutie wordt aangetroffen in bars en restaurants buiten de rosse buurt in San Nicolas. Ongereguleerde prostitutie vindt in mindere mate ook op straat plaats. Bepaalde plekken staan er bekend om. Enkele van deze plekken zijn door Maduro geobserveerd tijdens haar onderzoek. Het gaat om openbare plekken waarvan bekend is dat ze gefrequenteerd worden door hoerenlopers. Overigens is prostitutie op zichzelf niet strafbaar. Al mag er niet op straat gehoereerd worden en mag je anderen niet aan het werk zetten of verleiden tot prostitutie (pooier). Opmerkelijk, omdat juist bij de gereguleerde prostitutie er met de bareigenaar een soort ‘hoer-pooier constructie’ is.

 

De derde groep bestaat uit escorts. De escortbusiness is te vinden via zoekmachines op internet, enkele advertenties in vooral Engelstalige toeristische kranten en op blogs en fora waar er ook over wordt gepraat door toeristen. Vanuit de regering worden escortbureaus dus niet gereguleerd. De sekswerkers die dit werk doen, hebben dan ook geen vergunning en hoeven dus ook geen wekelijks medisch onderzoek te ondergaan.

 

(Amigoe)