ORANJESTAD — Een kinderverkrachter wordt op Aruba nauwelijks gestraft en een minderjarig slachtoffertje wordt aan haar of zijn lot overgelaten. Dat zegt Lisette Gomes van stichting Stop Abuso Sexual di Mucha in een noodkreet aan de media.

 

“Na jaren praten en niet doen is er nog steeds geen minimumstraf voor daders van zedenmisdrijven met kinderen. Bovendien zit de hulpverlening voor het kind door bureaucratie muurvast”, vertelt Gomes aan Amigoe.

 

Advocaat Carl Bryan Coffie van advocatenkantoor Gomez & Bikker bevestigt dat in het nieuwe wetboek van strafrecht, dat begin dit jaar in werking ging, geen minimumstraf is opgenomen.

 

“Ik trek aan de noodrem omdat de feiten zo liggen dat een verkrachter van kinderen hier gewoonweg nauwelijks gestraft wordt en een minderjarig slachtoffertje aan haar of zijn lot wordt overgelaten. Hulpverlening aan seksueel misbruikte kinderen staat stil. Het blijft overal hangen. Professionals, waar zijn jullie en waarom doen jullie niks?” vraagt Gomes zich af. Ze legt uit waarom zij naar de media stapt met een noodoproep. “In 2010 hebben wij een petitie gestuurd naar de Staten om de straffen voor daders van seksueel misbruik met kinderen aan een minimum te verbinden. Er is toen een maand later een commissie opgericht die onderzoek zou gaan doen. Tot op heden is er niets gebeurd en in het nieuwe wetboek is niets veranderd. Dit onderwerp heeft gewoon geen aandacht.”

 

Wel maximum, geen minimumstraf

 

Carl Bryan Coffie legt uit dat er geen minimumstraffen zijn opgenomen in het wetboek, maar wel maximumstraffen. “Voor een zedenmisdrijf van kinderen onder de twaalf jaar is de maximum op te leggen straf twaalf jaar, voor kinderen tussen twaalf en zestien jaar kun je tot hoogstens acht jaar veroordeeld worden.” Het idee erachter is, zo denkt de advocaat, dat een rechter wellicht alternatieve straffen zou willen opleggen zoals een taakstraf in plaats van een kindermisbruiker bij hardere criminelen te plaatsen. “Een ander feit is dat de gevangenis gewoonweg volzit. En dan kun je een strengere straf willen, maar er is geen plek.” Amigoe schreef in 2011 al dat de ministers een debat voerden over preventie van seksueel misbruik. Justitie-minister Dowers zei destijds dat ‘de invoering van een minimumstraf nog verder moet worden bestudeerd en dat deze dan over de hele linie moeten worden ingevoerd in plaats van alleen voor één misdrijf’. “Straffen kunnen ook best worden verhoogd, indien deze binnen proportie met straffen voor andere misdrijven blijven.”

 

 

Misbruik binnenshuis

 

Volgens Gomes zitten wij met een groot probleem, want het seksueel misbruik van kinderen neemt toe op Aruba. “Wij krijgen per week minstens drie gevallen binnen. De meeste kinderen zijn beneden de tien jaar en het misbruik vindt merendeels plaats binnenshuis. Dat betekent door eigen familie, stiefouder, vrienden.” In november 2012 bracht een situatie-analyse door Unicef Nederland, die is uitgevoerd in Aruba december 2011, de conclusie dat kinderen op Aruba nog onvoldoende beschermd worden tegen mishandeling en misbruik. In het boek ‘Boa: Aruba in de wurggreep’ doet kinderpsychiater Rita Zecher ook een boekje open over seksueel misbruikte kinderen toen zij hier jaren geleden werkzaam was.

 

Lisette Gomes vertelt dat zij bezig is met een advocaat om een wetsvoorstel op te stellen en in te dienen. “Graag zou ik ook met de minister om tafel gaan. Er wordt al jaren gepraat en niets gedaan. Het is ongelofelijk dat kinderen die elke dag een hel doorstaan wegens stokkende bureaucratie, niet uit hun situatie worden gehaald. En dat daders wegkomen met te lichte straffen, als ze al een straf krijgen.” Voor de hulpverlening is de oplossing een duidelijk protocol, meent zij. “Wat je nu moet doen als ouder of verzorger wanneer je merkt dat je kind misbruikt wordt, is een grote vraag. Ik heb het persoonlijk ervaren. Je gaat van het kastje naar de muur.”

 

Geen plek voor het kind

 

Ook Sharlene Starke, heeft aan den lijve bevonden hoe het systeem faalt bij de hulp en opvang van seksueel misbruikte kinderen. “Ik heb in 2009 vier kinderen opgevangen van acht maanden, drie jaar, elf en dertien jaar. De oudste meisjes zaten bij mij in de klas en moesten vaak thuis op de jongste zusjes passen. De moeder was drugsverslaafd en de stiefvader misbruikte alle vier de meisjes. Van de baby tot de oudste, ze zijn allemaal verkracht.” Starke kon het niet aanzien en wilde helpen, maar waar zij ook aanklopte, er kwam geen actie. “Het geval was al bij Bureau Sostenemi (Bureau Meldpunt, red) bekend, maar die drongen tevergeefs bij de Voogdijraad aan op actie. Ook de Jeugd- en Zedenpolitie kon naar eigen zeggen niks doen. “Toen ben ik maar naar de officier van Justitie gestapt, Frans van Deutekom, en toen gebeurde er eindelijk iets.” De kinderen werden meteen uit huis geplaatst waarbij het volgende probleem om de hoek kwam, namelijk een onderkomen. “Je hebt kindertehuis Imeldahof maar die zijn niet ingesteld op de hulp die deze getraumatiseerde kinderen behoeven. Dan is er het Orthopedagogisch Centrum (OC), dat is al helemaal niet adequaat. Er is een tekort aan pleeggezinnen en die willen vaak ook geen problematische pubers.” Starke vertelt dat de twee pubermeisjes dus toch in het OC zijn geplaatst, de baby bij een pleeggezin kwam en het driejarige kind bij haar biologische vader terechtkwam. “Dat gebeurde trouwens wel nadat ze een maand bij mij thuis hebben gewoond omdat ze geen plek hadden.” Van de dader, de stiefvader, weet zij dat deze na twee maanden in de gevangenis weer vrijkwam. “Er was niet voldoende bewijs, want ze hadden alleen de kinderen als getuige. Alsof dat niet voldoende is.”

 

Amigoe