De Zaak. Een streekziekenhuis eist dat een familielid van een overleden patiënt ophoudt met het ‘lastigvallen’ per telefoon, email en op internet van de medische staf, het bestuur en medewerkers. Alles wat zij beweert, op Twitter, Facebook en in twee weblogs, is onjuist, grievend en smadelijk voor het ziekenhuis en de staf.

 

De vrouw vindt echter dat zij de vrijheid heeft om haar mening onbelemmerd te publiceren. Zij heeft een aantal klachten tegen het ziekenhuis ingediend. Het ziekenhuis eist dat de vrouw alle grievende uitlatingen verwijdert, op twitter haar beschuldigingen rectificeert en ophoudt met mailen en bellen.

 

De feiten. De vrouw valt het ziekenhuis aan op het overlijden van haar moeder. Dat is volgens haar te wijten aan ‘experimenten’, respectievelijk de weigering om hulp in het buitenland te zoeken. Op internet gebruikt zij termen als Auschwitz, Mengele en noemt ze namen van verantwoordelijke artsen. Overleg tussen partijen noch sommaties ermee op te houden, hadden effect. Het ziekenhuis stelt gedurende enige tijd een medewerker fulltime kwijt te zijn geweest aan het reageren op de aantijgingen van de vrouw.

 

Welke maatstaf hanteert de rechter? De kern van de kwestie is of de vrouw onrechtmatig heeft gehandeld. De rechter overweegt dat „een ieder de vrijheid heeft zijn of haar hart te luchten en zich op negatieve wijze over iemand anders uit te laten, ook als die uitlatingen een beschuldiging aan het adres van een ander inhouden. Dat recht om vrijelijk zijn mening te uiten, vindt zijn begrenzing in het geval daarmee iemands eer en goede naam op onrechtmatige wijze wordt aangetast.”

 

Hoe verweert de vrouw zich? Zij claimt dat een onbekende op haar accounts inbrak en verantwoordelijk is voor de inhoud ervan. Verder zegt ze dat ze de gewraakte teksten al heeft verwijderd. Tegelijk wil ze niet worden gedwongen om dergelijke teksten te verwijderen. Ze erkent dat ze boos is op het ziekenhuis.

 

Hoe oordeelt de rechter? Die vindt haar beschuldigingen suggestief en grievend. Maar ook zo ernstig dat er daarom hoge eisen gesteld moeten worden aan de betrouwbaarheid ervan. Haar verweer vindt de rechter niet consistent – ook lijkt de vrouw niet te betwisten wat het ziekenhuis haar verwijt. De rechter gaat er daarom van uit dat de internetteksten voor haar rekening kunnen komen. De vrouw erkent bovendien dat ze haar beschuldigingen niet kan staven. Dat betekent dus dat ze onrechtmatig handelt. Het recht op bescherming van de eer en goede naam van het ziekenhuis en de medewerkers weegt daardoor zwaarder dan haar vrijheid van meningsuiting. Dat geldt ook als het eventueel waar zou zijn dat haar moeder overleed door onzorgvuldigheid van het ziekenhuis. Ook dan mag je je nog niet zó grievend uitlaten. De rechter gebruikt in de inleiding bij het vonnis het begrip ‘internetterreur’.

 

Wat moet de vrouw doen? Rectificeren via Twitter, alle postings van haar weblog verwijderen, evenals de reacties, de tags (zoekwoorden) en de opgenomen telefoongesprekken.

 

(NJBlog)

 

Lees de uitspraak (LJN BY1807) hier