Onlangs was de vordering van een Nederlandse leverancier van een ‘buitenlandse’ exploitant van een drietal webshops flink opgelopen. Aanmaningen hadden niet geholpen en de druk werd verhoogd door het faillissement van de exploitant van de webshops aan te vragen.

 

Kunnen ‘buitenlandse’ webshops in Nederland opereren, maar ontsnappen aan de Nederlandse faillissementsrechter?

 

Een exploitant van webshops kan zich gemakkelijk buiten Nederland vestigen, terwijl zij niettemin de Nederlandse markt bedient. Zonder kantoor in Nederland is de Nederlandse faillissementsrechter in beginsel niet bevoegd om het faillissement uit te spreken. Dat zou een mogelijkheid bieden voor webshops om onder een deel van de rechtsbescherming van Nederlandse crediteuren uit te komen, zo leek onlangs te volgen uit een uitspraak van de Rechtbank Rotterdam. Het Gerechtshof Den Haag stak daar echter een stokje voor.

 

Rechtbank Rotterdam: zonder kantoor in Nederland is de Nederlandse faillissementsrechter niet bevoegd

 

In deze uitspraak ging het om een exploitant van de webshops die haar statutaire zetel hield in Willemstad, Curaçao. De Rechtbank Rotterdam oordeelde vervolgens dat de Nederlandse faillissementsrechter dan slechts bevoegd is in geval de debiteur haar beroep of bedrijf in Nederland uitoefent. Dat was niet het geval: de exploitant hield hier geen kantoor en dus was de rechtbank niet bevoegd om het faillissement (al dan niet) uit te spreken.

 

Gerechtshof Den Haag: bij genoeg aanknopingspunten met Nederland is de Nederlandse faillissementsrechter weldegelijk bevoegd

 

Het Gerechtshof Den Haag zag dat anders:

Aldus is sprake van een Nederlandse onderneming en is de Nederlandse faillissementsrechter bevoegd. En nu het netnummer van de klantenservice 010 was, was het aan de Rechtbank Rotterdam (en in hoger beroep aan het Gerechtshof Den Haag) om het faillissement al dan niet uit te spreken.

 

Dient de hoogte van de steunvordering(en) bekend te zijn?

 

Een faillissement wordt uitgesproken indien een debiteur verkeert in de toestand te hebben opgehouden te betalen en de rechtbank (of het gerechtshof) summierlijk is gebleken van meer dan één schuldeiser. In dit geval beschikte de leverancier over een opeisbare vordering, maar was de hoogte van de zogeheten steunvorderingen niet bekend. Dit waren de vorderingen van diverse klanten van de webshops die bestellingen hadden gedaan en deze hadden geannuleerd, maar hun aankoopbedrag (nog) niet gerestitueerd hadden gekregen. Het Gerechtshof Den Haag oordeelde dat deze vorderingen toch als steunvorderingen kwalificeerden, ook al was de leverancier niet bekend met de hoogte. En dus werd het faillissement van de exploitant van de webshops uitgesproken.

 

Bron: De advocatenwijzer