WILLEMSTAD — In totaal hebben gisteren acht uitzendkrachten – die in het verleden werkzaamheden hebben verricht voor de Curaçaose Dokmaatschappij (CDM) – van de rechter gelijk gekregen inzake nog te ontvangen loon.

 

Deze groep ging in verweer omdat zij in het verleden als uitzendkracht niet hetzelfde loon ontvingen als medewerkers in vast dienstverband bij CDM. De CDM Holding wordt dan ook veroordeeld tot betaling van ongeveer 170.000 gulden, verdeeld over de acht personen.

 

CDM wordt tevens in de proceskosten veroordeeld tot 3000 gulden aan griffierecht en 5100 gulden aan salaris voor de gemachtigde. De groep van acht werd bijgestaan door advocaat Roelof Bijkerk. De rechter geeft een opsomming van feiten: “De werknemers zijn allen via uitzendbureaus als werknemer ter beschikking gesteld bij de Curaçaose Dokmaatschappij, verder CDM. Tot 1 juli 2011 hebben zij minder loon en overige vergoedingen ontvangen dan andere werknemers die hetzelfde werk verrichtten, maar dan in dienst van CDM.” Om deze reden is reeds op 22 juli 2011 door deze groep uitzendkrachten conservatoir beslag ten laste van CDM Holding gelegd op een aantal percelen grond. De rechter licht verder toe dat er op 28 oktober 2010, tussen vijf van de voornoemde acht werknemers, en 71 andere werknemers enerzijds en CDM anderzijds, een overeenkomst was getekend. “Waarbij onder meer is afgesproken dat het verschil in loon zou worden vastgesteld en dat CDM zou overgaan tot betaling daarvan. Inmiddels hebben de werknemers (de groep van acht) en veel anderen een vaststellingsovereenkomst met CDM gesloten, volgens welke CDM de helft van het berekende verschil zal betalen. Daarin is tevens afgesproken dat deze werknemers het recht hebben om te proberen de andere helft van hun vordering te verhalen op CDM Holding.”

 

Raadsman Bijkerk voerde aan dat bij CDM tot 2011 ‘op grote schaal, stelselmatig en gestructureerd arbeidsrechtelijke bepalingen werden overtreden’. Zij kregen als uitzendkracht ‘minder betaald en hadden minder rechtszekerheid’ dan andere werknemers van CDM, die hetzelfde werk verrichtten. De rechter voert vervolgens in zijn beoordeling het volgende aan: “In de gesloten vaststellingsovereenkomst tussen de werknemers en CDM (aan de hand van administratiegegevens van CDM met een berekening hoeveel eenieder van hen nog betaald moest worden), wilden zij over de periode 2006 tot 2011 min of meer gelijke beloning ontvangen. Het inleentarief dat CDM in die periode aan de uitzendbureaus heeft betaald, was ontoereikend voor een dergelijke gelijke beloning. Ofschoon het niet met zoveel woorden in de vaststellingsovereenkomsten staat, die onder druk van een beslag tot stand zijn gekomen, mag worden aangenomen dat CDM zich voor het verschil in beloning over voornoemde periode aansprakelijk achtte tot ten minste per werknemer berekende bedragen”, aldus de rechter, die dan ook mede concludeert dat als CDM van mening was geweest dat de vorderingen geen kans van slagen hadden, zij immers ‘opheffing van het beslag zou hebben gevorderd’.

 

Bron: Amigoe